Aantal dagen: 14
Aantal km: 911
Tips: NP Pindos, hiken naar de top van berg Smolikas en Agiofili strand
Na de chaotische grensovergang bij Albanië kwamen we in een oase van rust in Griekenland. Er liep zelfs heel rustig een schildpad over de weg. We zijn gestopt en Erik heeft hem veilig naar de overkant gebracht. Het arme beestje zou er uren over doen als die ondertussen niet werd platgereden… Alhoewel Griekenland bekend staat om zijn pittoreske witte dorpjes met blauwe daken en prachtige stranden besloten we deze keer van de kust af te wijken. We hadden iets gelezen over hiken naar de top van de berg Smolikas en daar hadden we onze zinnen op gezet!
We hebben enkele keren gepland om naar een stad te gaan, maar eigenlijk hadden we daar helemaal geen zin in. De natuur trok ons veel meer aan ondanks de kou in de bergen. In de twee weken dat we er waren hebben we alle jaargetijden gehad, van sneeuw tot zonneschijn. Onze eerste nacht brachten we door bij een taverne (soort cafetaria op z’n Grieks) waar we gratis mochten overnachten als we daar wat zouden eten. De eigenaresse was erg vriendelijk en sprak een aardig woordje Duits en Engels. Ze heeft ons overladen met heerlijk eten en we konden zelfs nog een spelletje Mikado spelen. Toen we uren later buiten stonden merkten we dat het heel koud was geworden. De eigenaresse vertelde dat we stroom uit de kerk konden pakken?! Heu, een kerk? Ja, er stond inderdaad een klein kapelletje op het terrein. Je vindt ze echt overal in het land! De volgende ochtend merkten we pas echt hoe koud het was geweest. Erik had buiten zijn haar nat gemaakt en ik zag ineens allemaal krullerige haartjes. Het zag er maar raar uit dus ik trok er aan en ik had ineens een plukje haar in mijn handen, oeps! Ze waren dus bevroren.. Helaas mocht ik geen foto maken van Erik ;-)
Op naar het NP Pindos! Het ligt in het noorden van het vaste land en er is heel veel moois te zien en leuks te doen (http://pindosnationalpark.gr/en). We zijn via een mooie slingerroute langs allerlei Zagoria dorpjes (traditionele bergdorpjes) naar Vikos gereden. Daar heb je een mooi uitzicht over de enorme Vikos kloof. Het was al aan het eind van de middag dus we konden niet helemaal door de kloof lopen, maar nog wel naar de natuurlijke waterbron met uiteraard een klein kerkje; Church of Theotokos Koimesis. Het water was heel helder en koud. Zo beneden in de kloof voelden we ons heel klein, wat is die immens groot! Op de terugweg hoorden we een hard donderend geluid uit de berg komen. Na enig zoeken zagen we een paar stenen naar beneden vallen. Zo klein en toch zo luid, hopelijk blijft het daarbij…
De volgende dag zijn we via het dorpje Papingo naar Konitsa gereden. Papingo is een schattig oud dorpje, maar alles was gesloten in de winter dus we waren er snel doorheen. In Konitsa is een mooie oude brug uit 1870, met zelfs een oud belletje eronder. Geen idee hoe ze die gebruiken, maar het ziet er leuk uit. We zagen ook een bordje dat naar The Stomio Monastery verwees en ik had daar iets over gelezen. Lekker onvoorbereid gingen we op pad, het was maar vijf kilometer dus dat kon best. Totdat we ons na een half uur realiseerde dat het kleine gebouwtje daar op de top van de berg het klooster moest zijn. Er stond ons nog een aardig klim te wachten en dat met nog geen halve liter water op zak. Gelukkig was het niet heel warm dus we besloten door te lopen. De route liep door het Aoos ravijn wat prachtig was met alle herfstkleuren. Ze waren bezig met het aanleggen van een verhard pad (schijnbaar is het hier heel druk in de zomer, nu waren we de enige bezoekers). We kwamen steeds groepjes mensen tegen waarvan er één meestal aan het werk was. Het lijkt wel of ieder groepje zijn eigen stukje moet maken en dan maar hopen dat het op elkaar aansluit. Maar op dit tempo zal het eerder zomer 2020 worden voordat het klaar is ;-) De kleine kappelletjes werden trouwens goed gebruikt als opslag voor sigaretten, kopjes en koffie.. Na een pittige klim aan het eind waren we ruim anderhalf uur later bij het klooster. Ook hier waren ze druk bezig met renoveren/verbouwen. Een monnik legde precies uit wat er moest gebeuren en liep druk te gebaren. Een mooi idyllisch plekje met een prachtig uitzicht!
Na twee dagen opwarming was het vandaag tijd voor de echte hike; de top van Smolikas! Deze berg is de op één na hoogste van Griekenland (dat is Olympus) en is 2637 meter hoog. De hoogste berg tot nu toe voor ons! Het was ’s nachts aardig koud geweest. Het was met een paar graden boven nul lastig om op tijd uit bed te komen, maar het is op tijd gelukt en dat was maar goed ook. Het was namelijk een van de mooiste routes die we ooit hadden gelopen! Via kleine bospaadjes en smalle bergweggetjes klommen we naar de eerste stop; het meer van Drakolimni. Een zwart bergmeer met een mythe over twee draken die om het meer vochten met stenen. Vandaar alle losse stenen eromheen. Een mooie plek om te lunchen en wat minder koud dan op de top. We zaten inmiddels al aardig hoog dus het was rond het vriespunt ondanks het zonnetje. Daarna begon de klim naar de top. Het leek zo dichtbij, maar pfff het was toch een hele klim. Voor het eerst voelde we iets van de hoogte, we waren zo snel buitenadem. Na een uur ploeteren waren we op de top en dat was het afzien meer dan waard, wow! Het uitzicht was een plaatje!! Zo ver je maar kon kijken waren er bergen en bossen, zo mooi! Het was ook koud en we hadden nog een lange terugweg voor de boeg. Rond half zes zou het donker zijn dus voor die tijd moesten we terug zijn. Het was nog aardig doorlopen, maar we waren netjes op tijd terug. De beentjes waren heel moe, maar we hadden een warme douche dus we konden opgewarmd op tijd ons bedje in.
De volgende dag bleek dat we de laatste ‘goede’ hikedag hadden gehad. Het was nu veel kouder en het regende. Aan het einde van de dag was er zelfs natte sneeuw! We wilden eigenlijk doorrijden, maar we besloten nog een dagje bij de herberg/taverne (Munti Smolikas, Pades) te blijven. De twee jonge eigenaren waren erg aardig, de Wi-Fi was oké en ze hadden lekkere Griekse koffie. Een dagje rust hadden ons beentjes wel verdiend! Erik heeft de mannen ook nog geholpen met wat computerproblemen en ik kon de kokkin nog voorzien van een ei. Ze had er één tekort en er zijn daar geen supermarkten in de buurt. Een gezellige dag!
Een dag later zagen we sneeuw op de top van de berg liggen, bizar dat we daar twee dagen eerder nog waren. De route door het park was weer erg mooi, vooral met de sneeuw zo op de bergtoppen, maar we hadden wel behoefte aan wat meer warmte. Op naar de kust!
Na een korte stop bij de archeologische opgravingen in Dodoni kwamen we aan op de camping bij Igoumenitsa. Het was hier duidelijk warmer, ongeveer veertien graden! Helaas hadden we de dagen erna herfstweer met heel veel wind en regen. We besloten om toch nog een eiland te bezoeken, anders ben je toch niet echt in Griekenland geweest. We kozen voor Lefkas, dat is met een brug verbonden aan het vaste land, heel handig! Een mooi eiland waar ook nog enigszins levendigheid is in de winter zoals het dorpje Vasiliki. Dichtbij ligt het prachtige strandje Aigiofili waar we naar toe zijn gelopen. Het was uitgestorven en hadden het helemaal voor onszelf. Op dat soort plekken is dat helemaal niet erg :-)
Op het eiland zijn niet veel camperplekken en alle campings waren gesloten dus het was nog even zoeken naar een goed overnachtingsplekje. Helemaal gezien er onweer op komst was. We hadden gelezen over een mooie plek bij de start van een wandeling naar een waterval. Er werd vermeld dat het slim was om niet te dicht bij de rots te parkeren, omdat er soms wat naar beneden kan komen. Gelukkig waren we de enige dus we hadden alle ruimte om een veilig plekje te vinden. Toen we uitstapten werden we verwelkomd door zes katten, wat waren ze schattig! En ze vonden ons busje lekker warm, nee ze mochten niet naar binnen, maar onder het busje was het ook goed vertoeven. Heel de avond hoorde we geluiden onder de auto uitkomen, heel raar. Maar lang niet zo eng als wat er ’s nachts gebeurde. Na een aantal uren van flinke onweer en regen begonnen we net een beetje in slaap te vallen totdat we een immens krakend gebulder hoorden. We herkenden het meteen vanuit de Vikoskloof, dat was de rots!!!! We dachten echt dat de hele rots uitelkaar viel bovenop ons busje en we zetten ons schrap voor de klap. Die kwam er, meerdere zelfs, maar gelukkig niet tegen het busje aan, we leefden nog! Pff, dat was echt even spannend. We hebben nog de deur geopend en met de zaklamp gekeken maar het was pikkedonker. De volgende ochtend zagen we de ravage, enorme rotsblokken waren naar beneden gekomen en hadden halve bomen meegenomen. Op slechts een paar meter van ons busje waren ze neergekomen! Gelukkig hadden we (in verband met de aangekondigde storm) rekening gehouden met eventueel vallende rotsen, afbrekende takken e.d. en stonden we daardoor zo ver mogelijk van de rots af!
Het leek wel of de storm de regen had verjaagd, want het zonnetje begon daarna de schijnen. Terug naar het vaste land en op een zeer primitieve camping met alleen een koude stranddouche hebben we heerlijk van de zon genoten. We hebben die nacht een stuk beter geslapen dan daarvoor ;-)
De laatste dagen hebben we volop genoten van ieder zonnestraaltje, voordat we met de ferry naar Italië richting huis zouden gaan. Vooral het binnenland van Griekenland was verrassend mooi, we kunnen het iedereen aanraden :-)
En? Wat vond je er van? Wil je meer weten, of heb je misschien een foutje gezien?
We vinden het altijd leuk om reacties en/of tips te ontvangen!
We vinden het altijd leuk om reacties en/of tips te ontvangen!