Aantal dagen: 4
Aantal kilometers: 300
Tips: Kravica watervallen, Autocamp Blagaj en Mostar
Van Bosnië en Herzegovina hadden we niet echt een beeld. We kenden het eigenlijk alleen van de oorlog.. Maar we wilden er wel graag naar toe dus we hebben onze kustroute in Kroatië kort onderbroken om vervolgens naar Dubrovnik te gaan. Daarna besloten we via Trebinje in Bosnië naar Montenegro te gaan. Uiteindelijk zijn we drie keer het land in en uit gereden en dat ging niet altijd even soepel..
Misschien kun je je nog herinneren dat we aan het begin van onze trip de groene kaart waren vergeten, maar dat we het na een belletje allemaal hadden opgelost. Dat bleek toch niet helemaal zo te zijn helaas. Om Bosnië in te komen heb je een originele groene kaart of een zeer goed geprinte variant nodig. Als je die niet hebt, dan dien je bij de grens een verzekering af te sluiten. De kosten hiervan zijn afhankelijk van de dienstdoende ambtenaar en kan variëren van €10,- tot €70,-. Iets wat we graag wilden voorkomen. Na wat zoekwerk in Kroatië hadden we een goede kleurenprinter gevonden dus de trip naar het buurland kon beginnen. De paspoorten werden uitgebreid gecheckt en daarna was de groene kaart aan de beurt. Direct zei de man dat die niet goed was. Heu, hoe kan dat nou dachten we? Wat bleek, de verzekeraar had de verkeerde einddatum erop gezet; 30 juni 2018!! Hoe is het mogelijk?!!! Uiteraard hadden we de datum niet gecheckt. We hadden vooral gekeken naar de kleur, is het groen genoeg? Bij een restaurant op de grens konden we een verzekering afsluiten, want anders kwamen we er echt niet in. Gelukkig vielen de kosten mee, voor €20,- hadden we een verzekering en konden we het land in. We baalden wel, denk je het goed geregeld te hebben..
Onderweg van Kroatië naar Bosnië
Gelukkig was de eerste stop de moeite waard en waren we het zo vergeten. We hadden nog steeds niet genoeg van watervallen dus we besloten de Kravica watervallen te bezoeken. Het was duidelijk laag seizoen dus heerlijk rustig. De watervallen waren niet heel indrukwekkend, maar het was een mooi plekje en we hebben nog een korte wandeling gemaakt. Er is ook een leuk cafeetje waar je spotgoedkoop en lekker kunt eten. En wat was de bediening vriendelijk, wat een verschil met Kroatië!
Na een goede lunch besloten we naar de camping, Autocamp Blagaj, te rijden. We hebben ons onderweg zeer goed aan de snelheid en verkeerregels gehouden, want de politie is hier aardig corrupt. Ze houden dan ook graag buitenlanders aan om wat extra’s te verdienen. Zonder problemen kwamen we even later op de camping waar we een hartelijk ontvangst kregen met een lekker biertje (lees 0,5 liter!). Al snel volgde de volgende halve liter plus een schaal met fruit en twee stukken taart. Dat was nog eens een warm ontvangst. We waren al dat bier alleen niet echt meer gewend dus we gingen een beetje lallend naar ons busje en lagen er vroeg in ;-)
Welkomstdrankje van de camping
Met de taxichauffeur van de camping die zes woorden Engels sprak zijn we naar Mostar gereden. We hadden namelijk gehoord dat het niet heel veilig was om het busje in de stad te parkeren. Het verschil tussen arm en rijk is hier groot. Wij zijn hier de rijke toerist die vast wel iets kunnen missen.. Direct toen we de taxi uitstapten werden we omringd door kinderen die geld wilden. Dit hadden we nog niet meegemaakt tijdens onze reis. Het voelde alsof we in Azië waren, met alle moskeeën en bedelende kinderen. Een van de moskeeën is geopend voor het publiek; Koski mehmed pasha. Het is een kleine moskee met een minaret waar je ook in kunt klimmen. Bovenin heb je een mooi uitzicht over de stad en de bekende brug; Stari Most. De moskee kan net zoals bijna alles in de stad nog wel een opknapbeurt gebruiken. De gehele stad is namelijk verwoest tijdens de oorlog. Tot nu toe zijn alleen de straten rondom de brug hersteld om het toerisme weer op gang te brengen. Maar in de straten erom heen is nog heel veel te zien van de verwoestende oorlog. In veel gebouwen zitten kogelgaten en sommige zijn compleet verwoest en ingestort. Er is alleen geen geld om het op te knappen. Toen we langs het ‘Museum of war and genocide victims 1992-1995’ liepen, wilden we graag een kijkje nemen. We wisten eigenlijk heel weinig over de oorlog terwijl het nog niet zo lang geleden is en vrij dichtbij huis. Het is een klein, maar zeer indrukwekkend museum. In het begin schetsen ze een overzicht van de situatie in Europa eind jaren ’80. Het communisme valt uit elkaar en ook de landen die onder Joegoslavië vallen, komen voor zichzelf op en willen onafhankelijk zijn. Gezien er in Bosnië veel Kroaten en Serviërs wonen, besloten Kroatië en Servië dat Bosnië wel opgesplitst kon worden. Van de een op de andere dag, zonder de inwoners van Bosnië te informeren. De start van de zeer bloederige oorlog die drie jaar duurde. In het museum hingen heel veel persoonlijke verhalen van mensen die hun volledige familie in WWII zijn kwijt geraakt en daarna nogmaals hun nieuwe familie in de jaren ’90 oorlog.. Ook tijdens deze oorlog waren er werk/concentratiekampen en de verhalen waren verschrikkelijk om te lezen. We werden met de minuut stiller en de tranen stonden in onze ogen. Terwijl wij een gelukkige jeugd in het veilige Nederland hadden, werd een paar honderd kilometer verderop ieder gezin uit elkaar gerukt en wist niemand of ze elkaar ooit nog zagen. Vandaag de dag zijn er nog steeds 7000 personen vermist en worden er nog regelmatig massagraven gevonden.
Na dit heftige museum was het tijd voor iets luchtigers. In Bosnië leren alle jongens van kleins af aan een bepaalde springtechniek. Ze beginnen met springen vanaf kleine rotsen en bruggen. Als ze zestien zijn, dan zijn ze klaar om van de bekende Stari Most brug te springen. Als dat goed gaat dan zijn ze een echte man. Uiteraard zijn er nu mannen die hiermee hun boterham verdienen en voor geld van de brug afspringen. Dit is zeker niet zonder gevaar, de brug is meer dan 30 meter hoog en er kan een verraderlijke wind onder de brug vandaan komen. Het is dan maar hopen dat je niet op de stenen terechtkomt… Als toerist kun je ook een training krijgen en dan van de brug springen, maar die optie hebben we maar aan ons voorbij laten gaan ;-)
Na weer een gezellige avond in het restaurantje werd het de volgende ochtend tijd om de camping te verlaten. De winter komt eraan, dus de zomerbanden moeten vervangen worden voor een wintervariant. De campingeigenaar kende wel een goede garage. Hier aangekomen hadden we geluk, ze hadden nog de juiste banden én tijd om ze erop te leggen. Twee uur later stond ons busje weer buiten met nieuwe banden en schoongemaakte remmen. Ook niet onbelangrijk! In het dorpje Blagaj zijn we gestopt bij het ‘Dervish house’, een verblijf voor Islamitische geestelijken. Het huis zelf was niet heel spannend, maar het stond wel op een mooie plek; onder een uitstekende rots met een grot waar de heldere Buna rivier uitkwam. Het is wel duidelijk een gelovige plek, bijna iedere vrouw droeg een hoofddoek. Aan de blikken van de vrouwen te zien, werd het niet echt gewaardeerd dat ik (Susan) geen hoofddoek droeg ook al waren we niet in het huis, maar alleen in de omgeving.
Het Dervish house in Blagaj
Daarna werd het tijd om terug te gaan naar Kroatië, maar na tientallen kilometers waren we weer in Bosnië. Er is namelijk een heel klein stukje kust wat bij Bosnië hoort, maar het voelt gewoon als Kroatië. We hebben er wel een stempel van Bosnië gekregen en onze nieuwe groene kaart was nu wel goed! Na een paar dagen Kroatië zijn we via het stadje Trebinje in Bosnië naar Montenegro gereden. Het was helaas een druilerige maandagochtend waardoor het oude centrum verlaten en een beetje triest overkwam. In de zomer is het hier vast een stuk bruisender. Voor een overzicht over het stadje zijn we naar de Hercegovacka Gracanica kerk gereden die bovenop een heuvel staat. Een mooie Orthodoxe kerk met een leuk uitzicht over het stadje.
Via een prachtige route door de bergen zijn we verder gereden naar Montenegro. Op naar een volgend land, maar we zullen Bosnië niet snel vergeten. Wat een mooi land en wat een vriendelijke mensen. Het verschil tussen arm en rijk is helaas groot en het tragische verleden zie je overal nog goed, maar ze zijn hard op weg om het leven voor iedereen beter te maken. Ze hebben zelfs drie presidenten, zodat alle inwonersgroepen zijn vertegenwoordigd. Ow ja, dat het goedkoop is, was natuurlijk ook niet vervelend ;-)
En? Wat vond je er van? Wil je meer weten, of heb je misschien een foutje gezien?
We vinden het altijd leuk om reacties en tips te ontvangen!
We vinden het altijd leuk om reacties en tips te ontvangen!