Aantal dagen: 12 dagen
Aantal km: 677
Tips: Heel Albanië, maar vooral Tirana, NP Divjakë Karavasta, NP Llogara en de kust
Albanië, wow wat een land! Binnen een paar dagen was ons hart veroverd. Waar moeten we beginnen met vertellen over onze belevenissen?! Laten we beginnen met uit de wereld helpen dat Albanië gevaarlijk is. Ongeveer iedereen die we spraken was wat huiverig voor dit land, maar dat is nergens voor nodig. Uiteraard moet je wel goed op je spullen passen en je weet zeker dat je ergens wordt opgelicht, maar het zal nooit meer zijn dan een paar euro die je kwijt bent. Dat moeten we als rijke Nederlanders nog wel kunnen missen ;)
Het is een land van uiterste waar we ieder moment van de dag wel iets meemaakten. In geen enkel ander land zijn we zo vaak verrast en verbaasd geweest. Meestal positief, soms ook in negatieve zin. Vanaf het moment dat we het land inreden was het chaos. Overal auto’s, dieren, fietsers, kinderen, fruitstalletjes, paard en wagen, hele dure auto’s, gammele bakken en dat alles door elkaar. Het mag duidelijk zijn dat alleen Erik in dit land heeft gereden.. Er zijn namelijk niet echt verkeersregels; bij een rotonde heeft de snelste voorrang, je kunt overal stoppen waar je wilt en de snelweg te voet oversteken is heel normaal. Natuurlijk mag je auto niet vies worden dus ze rijden om ieder plasje of kuiltje in de weg heen. Waar komt dit bizarre rijgedrag toch vandaan? Een simpele verklaring. Ze mogen pas sinds 27 jaar autorijden.. Dus nu het kan, rijdt iedereen een auto ook al is deze amper voor ze te betalen. Jarenlang was Albanië volledig afgesloten van de buitenwereld door de dictator Hoxa. Hij was een rasechte communist. Niemand mocht iets bezitten, alles was van de staat. Niemand was in het bezit van een huis of auto en een geloof uitoefenen was strafbaar. China was het grote voorbeeld, totdat Hoxa vond dat China niet communistisch genoeg was en dit ook kenbaar maakte. Hij realiseerde zich dat het niet heel verstandig was om zo’n machtig land te beledigen dus hij liet overal in het land bunkers bouwen. Duizenden bunkers staan er in het land verspreid. De meeste alleen om het land te verdedigen en dus niet om zijn inwoners te beschermen. Uiteraard zorgde hij wel goed voor zichzelf en zijn gevolg. Er werd een mega grote bunker gebouwd, met maar liefst 106 kantoren en zelfs een soort ‘tweede kamer’, wat ook werd gebruikt als theater. Deze bunker, Bunk’art 1, hebben we bezocht. Het was immens groot en indrukwekkend. Wat een enorm complex en wat naïef dat hij dacht in tijden van kernwapens zijn land te kunnen verdedigen met bunkers…
Kasteel van Rozafa, Shkoder
Uitzicht op de stad Shkoder
Kasteel van Rozafa, Shkoder
Shkoder
Bunk'Art I
Kantoor van Hoxa
Een van de gangen in de bunker
Typisch communistische inrichting
Volgepropt vrachtwagentje
Na alle steden in Kroatië hadden we er even niet zo’n behoefte meer aan. Daarom hebben we in Albanië vooral de kustlijn afgereden op één stad na, de hoofdstad Tirana. Het is niet echt een mooie stad, maar het zit boordevol geschiedenis. Een goed moment om mee te doen aan een Free Walking Tour. We starten met een kleine groep vanaf het operahuis. Eri, onze gids, heeft net zijn studie geschiedenis afgerond dus een betere gids kun je je niet wensen. Hij vertelt veel over het leven onder de dictatuur en alle veranderingen daarna. Voor ons doodgewone dingen zoals Coca Cola, bananen en geldbanken, kennen ze daar pas enkele tientallen jaren. Er is zelfs nu nog geen Mac Donalds te vinden.. Doordat de bevolking jarenlang is onderdrukt en geen eigen mening mochten hebben, was het lastig om het land erna weer op te bouwen. Niemand had ervaring in bijvoorbeeld het bedrijfsleven. Nog steeds merk je dit. Ze weten echt niet wat ze met afval aan moeten. Voorheen hadden ze zo weinig dat er nauwelijks afval was en wat er was werd verbrand. Inmiddels is dat veranderd, maar plastic verbranden gaat niet. Overal zie je afval liggen, echt ieder gat is gevuld met afval. Midden in de stad zagen we een jongen z’n verfblikken in een afvoerput stoppen! Ze hebben wel afvalcontainers, maar naar ons idee worden die nooit of zelden geleegd waardoor al het afval eromheen verspreid ligt. Zonde, want het is een prachtig land!
Piramide van Tirana
Facade van het Nationaal Historisch Museum
Resurrection of Christ Orthodox Cathedral
De kust is verrassend mooi met witte stranden en een azuurblauwe zee. Helaas moet je op sommige plekken wel even door de troep heenkijken. Eén keer toen we een wildkampeerplek hadden gevonden bij een afgelegen baai, zijn we omgedraaid. Er lag zoveel troep dat we er eigenlijk heel triest van werden. Zoveel rotzooi! Gelukkig waren de meeste plekjes erg mooi en erg rustig. Meestal stonden we alleen, zelfs op de campings. Ze waren erg blij met ons bezoek, want ze bleven maar uitleg geven over wat er te doen was in de buurt. De meeste Albanezen kunnen aardig Engels dus je kunt ook echt een gesprek voeren, wel zo leuk!
De nationale parken zijn nog in opkomst. Ze werken er erg hard aan om de natuur weer op orde te krijgen en het toerisme op gang te brengen. Bij NP Divjakë Karavasta, een waar walhalla voor vogelliefhebbers, hadden ze een nieuw bezoekerscentrum. Een ranger liep trots met ons door het centrum en vertelde alles wat hij wist over de omgeving en de dieren. Buiten was het intussen een beestenboel geworden paarden, poezen, honden en zelfs pelikanen! Een van de pelikanen ging de kat aanvallen, maar de kitten viel de pelikaan weer aan en de honden liepen er al blaffend omheen. Een bijzonder tafereel ;-) Ik was ineens ook bijzonder interessant geworden voor een groep scholieren. Een vrouw in korte broek in de winter (het was 20 graden), was toch wel heel raar. De meisjes bleven maar giechelen en stiekem foto’s maken. Een beetje ongemakkelijk dus zijn we snel naar de lagoon gelopen.
George de Pelikaan
Visitor Center
Uitkijktoren
En z'n grote broer
Uitzicht vanuit de uitkijktoren
En deze was bijna mee naar huis gegaan :-)
Wij op de uitkijktoren
Ienie minie schildpadje
’s Nachts hebben we heerlijk op het strand in ons busje geslapen na een prachtige zonsondergang! Wat een mooie kleuren en wat een rust. De volgende dag zijn we naar een uitkijktoren gereden, ook al was het advies om de bus te parkeren en er naartoe te lopen. Erik dacht alleen dat we een 4x4 auto hadden dus al hobbelend gingen we over het paadje wat steeds smaller en smaller werd. Het busje was daarna aardig wat krassen rijker.. Het uitzicht vanaf de toren was wel erg mooi. We hebben heel veel vogels gezien waaronder flamingo’s, ijsvogels, reigers en aalscholvers. Nooit gedacht dat vogelen zo leuk kon zijn ;-)
We wilden graag weer gaan hiken en we hadden goede verhalen gehoord over het dorpje Teth. Maar je kunt daar alleen komen met een hele goede 4x4 auto (dus echt niet met ons busje!) en de campingeigenaren wilden ons niet meer afzetten. Het wandelseizoen was afgelopen en dus zou er niemand zijn om de weg te vragen. Enkele dagen eerder waren er twee toeristen verdwaald en dat wilden ze nu uiteraard voorkomen. We vonden het heel erg jammer en baalden wel. Overal hadden we de weg nog gevonden, dat zou hier toch ook wel lukken? In het NP Llogara hebben we zelf een poging gewaagd. De top van de berg zou ongeveer vier uur lopen zijn. Dat moet lukken dachten we! Het startpunt hadden we snel gevonden en de eerste kilometer zagen we ook netjes rode stippen staan. Maar daarna was er niks meer te vinden en zelfs de GPS wist de weg niet. Recht omhoog gaf die aan, maar dat was echt veel te steil! Ondertussen waren er twee zwerfhonden bij ons aangesloten. Helaas konden ze ons niet vertellen waar we heen moesten dus hebben we zelf maar een route gecreëerd. Een prachtige omgeving met hier en daar een vervallen hutje wat ooit bedoeld was voor de herders. Herders zie je hier trouwens nog steeds en je moet ook niet gek op kijken als iemand zijn koe ‘uitlaat’. Toen we weer bij ons busje waren, hadden we vijf honden om ons heen verzameld. Ik vond het wat veel, maar ze bleven ons maar volgen. Snel het busje in om te eten en omkleden, dan zijn ze daarna vast wel weg dachten we. Maar de twee honden die mee waren gelopen in de bergen lagen er nog steeds. Een van hen heeft zelfs kilometers achter ons aangerend toen we de slingerweg afreden. Zo zielig met van die flapperende oren! Bij een mooi uitzichtpunt besloten we een stukje met de drone te vliegen en wie lag er even later bij de bus.. die hond! En ja hoor daarna rende die weer achter ons aan. Schijnbaar wilde ze wel heel graag dat we haar baasje zouden worden!
Voordat we naar Griekenland gingen zijn we nog gestopt bij NP Butrint, een dorpje met overblijfselen uit de Romeinse tijd. Het was leuker dan verwacht, meestal zijn we niet zo van de opgravingen maar er was veel te zien; kerkje, kasteel, theater en overblijfselen van huisjes.
Via een belachelijk duur pontje (het duurde twee minuten en koste €7,-) waar we flink zijn opgelicht, reden we naar de grens. Het land uitkomen bleek een stuk moeilijker dan er in. We moesten onze paspoorten afgeven, omdraaien en ergens naar de autocheck. Het was één grote chaos en er leek geen rij te zijn dus wij sloten achter een willekeurige auto aan. Dat was de verkeerde zet. Blijkbaar waren alle auto’s die geparkeerd stonden nog voor ons aan de beurt. Er begonnen direct mensen te schreeuwen en iedereen stapten zijn auto in en begon te rijden. De chaos was compleet.. We zijn maar aan de kant gaan staan, hebben geluncht en na een uur wachten werd het rustiger. Er werd zelfs een soort van lijn gevormd waar we netjes achter aansloten. Toen we eindelijk bij het checkpunt kwamen, was het duidelijk dat ze een camper teveel werk vonden. We mochten zo doorrijden nadat we de achterdeuren hadden geopend. Terwijl iedere auto binnenstebuiten werd gekeerd. Toch nog geluk gehad anders ging het wel heel lang duren :-)
Albanië, we zullen je nooit vergeten. Wat een prachtig en bijzonder land waar we de raarste dingen hebben beleefd, maar het is teveel om allemaal op te schrijven!
En? Wat vond je er van? Wil je meer weten, of heb je misschien een foutje gezien?
We vinden het altijd leuk om reacties en tips te ontvangen!
We vinden het altijd leuk om reacties en tips te ontvangen!